Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2008

Μαύρο στους...

- Στους πιτσιρικάδες με κοντό μαλλί και κοτσιδάκι πίσω στο σβέρκο. Απλά: για τα σκουπίδια! Εκτός κι αν είσαι Ιταλός ποδοσφαιριστής ή μαθητευόμενος Ιππότης Τζεντάι. Τότε ΟΚ.

- Στις γκόμενες που βάζουν σκούρο lip-liner. Μακράν η χειρότερη μαλακία που έχει βγάλει ο κόσμος της μόδας. Κοπελιά, μπορεί να το θεωρείς σέξι, αλλά κάνει τα χείλη σου να μοιάζουν με κωλοτρυπίδα! Ειδικά όταν τα σουφρώσεις και λίγο, το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι τα 15 είδη σκατών που θα βγουν απ' το στόμα σου.

- Σε όσους είδαν το Βασικό Ένστικτο επειδή ακούσαν ότι φαίνεται το μουνί της Σάρον Στόουν. Είδες μιάμιση ώρα παπαρο-ταινία με υπόθεση μπετό για να δεις ένα μουνί για 1/8 του δευτερολέπτου. Ωραίος! Δεν ξέρω αν το ξέρεις, αλλά υπάρχουν κάτι ταινίες που είναι ανάποδα! 1/8 του δευτερολέπτου υπόθεση και μιάμιση ώρα μουνί! Μεγάλο μουνί, μικρό μουνί, ξυρισμένο μουνί, μουνί πάνω σε μουνί. Ψάξτο.

- Στις σκυλούδες που ακούνε Χατζηγιάννη και το θεωρούν ροκ ξεκάρφωμα. Α, ναι! Κι ο Κοργιαλάς είναι γκοθάς, σωστά; Δεν ξεγελάς κανέναν Γωγώ, Φωφώ, Ζωζώ. Λυπάμαι.

- Σ' αυτούς που το τηλεκοντρόλ το λένε «κομπιούτερ». Το κομπιούτερ είναι ή ο υπολογιστής ή το κομπιουτεράκι τσέπης ή αυτό που έχουνε στη ΝΑΣΑ και πιάνει 3 δωμάτια. Αν αλλάζεις κανάλι με ένα απ' τα παραπάνω, πες μου κι εμένα πώς το κάνεις.

- Σε όσους έχουν στο αμάξι μούφα ηχοσύστημα και παρόλα αυτά το παίζουν στη διαπασών. Τα μαμίσια ηχεία που έχεις φτιαχτήκαν για να παίζουν Μελωδία FM, όχι σαϊκεντέλικ! Από μια ένταση και πάνω ψαλιδίζουν τον ήχο, οπότε ούτε εσύ ακούς τίποτα, ούτε εμείς. Δε σπας αυτιά, σπας αρχίδια! Χαμήλωσέ το.

- Στους παπάρες που τους ζητάς να σε βγάλουν μια φωτογραφία και σε κοιτάνε σα να τους ζήτησες να εξουδετερώσουν βόμβα. «Ποιο πατάαααωωωωωωωωω;». Πατάς το κουμπί που δεν έχει αλλάξει ΠΟΤΕ θέση από τότε που εφευρέθηκε η φωτογραφία! ΠΑΝΩ ΔΕΞΙΑ! Άχρηστε! Να αγοράζεις κινητό με 3 κάμερες πάνω ξέρεις όμως. Μπούρτζοβλαχε!

Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2008

Tεχνητές κρίσεις

Είμαστε πρώτοι και η αλήθεια είναι ότι αυτό μετράει, και ένα πρωτάθλημα είναι αναγκαίο για να αλλάξει λίγο η ψυχολογία και να φύγει κανα κιλό μιζέριας που μας έχουν φορτώσει τον καθένα μας οι ιδιοκτήτες με τις επιλογές τους. Μην κυνηγάτε φαντάσματα κύριοι της παε, φτάνει πια! Ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ έπαιζε με μια από τις τελευταίες ομάδες του πρωταθλήματος και αγκομαχούσε να κρατήσει το 1-0...και ο προπονητής του τελειώνει το παιχνίδι με 3 αμυντικά χάφ (γα-Ματος, Τζιόλης walker και Σιμάο)...
Ο κόσμος έκραξε τις αμυντικές επιλογές του προπονητή, γιατί δεν τους αρέσει να παίζει έτσι ο ΠΑΟ. Αν παίζαμε με την Manchester δεν νομίζω να έκραζε κανείς αν τελείωνε το παιχνίδι με νίκη 1-0 και ας ήταν με 4 αμυντικα χαφ μέσα...Αλλά με τον Λεβαδειακό ρε αφεντικό; Αυτό είναι το πρόβλημα ότι εσύ θα έπρεπε να ήσουν προβληματισμένος, αλλά δεν είσαι, είμαστε πρώτοι λες, α και δεν χρωστάμε -για να μην ξεχνιώμαστε-...

Αλλά που να καταλάβετε γιατί γκρινιάζει ο κόσμος...Πότε καταλάβατε(;) και τι...;

Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2008

Masturbation Kit

Πολύ καλό προιόν, το χρησημοποιούν ενελλιπώς στην Παιανία...

Πεσέιρο(υ), ξύπνα! Αντιμετωπίσαμε τους Σουβλατζήδες και προς το τέλος του αγώνα -επειδή θα μας τύλιγαν σε πίτα(!)-, παίξαμε με 3(!!) αμυντικά χάφ! Έλεος ρε λάτρη της επίθεσης...Ειλικρινά αν ειμασταν 5-6 βαθμούς μπροστά, ήθελα να το τρώγαμε στο 85 να δώ τι θα έκανε μετά ο χέστης ο Λεζές εκ Πουρτουγάλλ..

"Φίλε οδηγέ", έβαλες Flash στην μπαταρία; Τι έγινε, κράζουν και οι άλλοι τώρα "φίλε οδηγέ"; Έξω όλοι, μαγαζί σου είναι εσύ επιλέγεις το αγοραστικό κοινό σου, ετσί δεν είναι...Έξω, μη μασάς "φίλε οδηγέ", έξω όλοι...να δεί και το παιδί λίγο μπάλα από το γήπεδο επιτέλους.

Αποφασίσομεν και διατάσωμεν, εις το εξής, δε θα επιτρέψω εις τας αμφισβιτίες μας, να ησέλθουν στην Λεωφόρον. Εγώ(!), διέταξα -σκέψη καμμιά-, εγώ(!) διέταξα -ούτε μιλιά-... η απόφασις επάρθηκε, δημόκρατικά...(με τον γνωστό ρυθμό του τραγουδιού "της εθνικής συμφιλίωσης" του Παύλου).

Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2008

Για τους «παλιούς»...

Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1981

H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε(!). Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.

Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα.

Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια.
Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους» Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.

Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Τρώγαμε άγουρα κορόμηλα κατευθείαν από το δέντρο, μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.

Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα.
Χάσαμε χιλιάδες μπάλλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες, γάτες με αυτοσχέδια φυσοκάλαμμα και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν...

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;

Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα σημερινά παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα.

Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...

Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2008

Χαρακίρι - Τζιόλης Walker...

Τζιόλης Walker Τη μαλακία ως ερωτική πράξη όλοι την αγάπησαν, τον μαλάκα ως άνθρωπο ουδείς!

Ο Παναθηναϊκός δεν τα κατάφερε δυστυχώς. Εμ, αμα μαλακίζεσαι για 70 λεπτά, έτσι είναι αυτά...Και το έχει ξαναπάθει να πείς ότι δεν ήξερε...
Και αυτός ο Πεσέιρο(υ), γιατί ρε αδερφάκι μου δεν παίζεις πιο επιθετικά; Θυμάμαι όταν ήρθε που έλεγε του αρέσει το επιθετικό ποδόσφαιρο, να κερδίζει 4-3 παρά 1-0...(Μας δουλεύει μου φαίνεται...). Δεν μου φταίει σε όλα αυτός, κάνει και σωστές επιλογές και δεν νομίζω ότι είναι κακός προπονητής. Ο Παναθηναικός έχει μια οργάνωση στο παιχνίδι του και αυτό είναι δικό του.
Αλλά...ρε πούστη μου, ποιός Τζιόλης; Βλέπω αυτό το παιδί (όχι ότι φταίει μόνο αυτός, ή ότι μου έφταιξε τώρα ξαφνικά) και μου θυμίζει ποδόσφαιρο άλλων δεκαετιών...Μέχρι να κοντρολάρει, να στρίψει, να σηκώσει το κεφάλι...έχω καπνίσει τσιγάρο ολόκληρο...Θυμάμαι φάση προς το τέλος του Α' ημιχρόνου, που ο Μάτος (ο γαμάτος), ξεκίνησε από το κέντρο, εφτασε δίπλα στον Τζιόλη -λίγο πιο έξω από την περιοχη τον gers-, έπεσε έκανε τάκλιν, σηκώθηκε, γύρισε στην θέση του και ο Τζιόλης ακόμα εκέι ήταν, ακούνητος, δεν κατάλαβε τι έγινε...Δεν πας ρε συ Αλέξανδρε να βαρέσεις κανά γερμανικό νουμεράκι λέω εγώ...Δεν μπορώ να βλεπω αυτό το παιδί να παίζει μπάλα στον Π.Α.Ο.

Βασικά τι να λέμε τώρα...

ΥΓ1: Βλέπω και αυτή την θύρα εκεί που κάθονταν η 13 παλιά και σπαράζεται η καρδιά μου...Τι προσπάθησαν να κάνουν σήμερα οι γνήσιοι, ο θεός (ποιός απ'όλους...;) και η ψυχή τους...Πολύ σωστή η επιλογή της διοίκησης να αποκλείσει τους οργανωμένους. Η ομάδα δεν χρειάζετε την ώθηση που της δίνει ο παλμός της εξέδρας...Αυτά είναι μαλακίες, στο συγχρονο ποδόσφαιρο, ε τζίγκερ; Άντε και...(!)
ΥΓ2: Από τότε ήταν επιτυχημένος.

Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2008

Για πάντα στην καρδιά μας...

Γεώργιος Καλαφάτης Αιώνια στις καρδιές μας, Γιώργο Καλαφάτη. Η κληρονομιά σου είναι βαριά μα κυρίως ΤΙΜΗ για τον καθένα από εμάς ξεχωριστά.Σαν σήμερα, στις 19 Φεβρουαρίου του 1964 ο Γιώργος Καλαφάτης, ιδρυτής του Παναθηναϊκού Αθλητικού Ομίλου άφησε την τελευταία του πνοή στο Ναυτικό νοσοκομείο. Ο Γιώργος Καλαφάτης πέθανε σε ηλικία 74 ετών από ανακοπή καρδιάς. Η καρδιά του όμως θα χτυπά αιώνια στο νου μας, στα γήπεδα και τις εξέδρες, για να μας θυμίζει τι πραγματικά είναι και πρεσβεύει ο Παναθηναϊκός.

Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2008

Ιστορική ημέρα

Ο Φιντέλ Κάστρο, ηγέτης της Κούβας απο το 1959 όταν και ανέτρεψε την δικτατορία του Μπατίστα (παρέα με τον Τσε) αποχωρεί από το τιμόνι της. Ο άνθρωπος που διατήρησε ένα κομμουνιστικό κράτος μέσα στη μύτη των ΗΠΑ χρίζει ως διάδοχό του τον αδελφό του, Ραούλ.

Στα μάτια

"Δείξτους τι σημαίνει Πειραιάς" ο ένας, "κοίτα τους στα μάτια" ο άλλος, "Απόψε έχει πάρτυ" μας λέει η έγκριτη...και τι δεν διαβάσαμε σήμερα στον τύπο μέχρι και "Λιώστε την"...

Πάντως προσέξτε μη γίνει καμμιά στραβή στο πάρτυ, και πιεί παραπάνω ο πειραιώτης...γιατί μετά από το πολύ κοίταγμα, παίζει να ερωτευτούνε και όντας αγγλίδα μπορεί να δέσει τίποτα στη μέση και να του τον φορέσει στο τέλος...

Η παπαριά...

Η παπαριά είναι ένα δέντρο σαν την αχλαδιά μόνο που δεν κάνει αχλάδια. Ανήκει στην οικογένεια των Papariae στην οποία ανήκει η παπάγια και το αγγούρι. Πρόκειται για δέντρο της ερήμου το οποίο προστατεύει τον καρπό του με πολλά τριχίδια. Με αυτή την μέθοδο τα διάφορα πουλιά-θηρευτές δεν πλησιάζουν. Ο καρπός του εν λόγω δέντρου (παπάρι) παρατηρείται έντονα μετά το 2ο έτος της ηλικίας του. Ακόμα τα παπάρια είναι πολύ ευαίσθητα σε πιέσεις. Μπορεί εύκολα να πρηστεί λόγω μεταβολών του περιβάλλοντος στη θερμοκρασία, το pH, και την υγρασία. Προτιμούν να αφεθούν σε ηρεμία και μετά από μια μικρή αύξηση θερμοκρασίας που προκαλείται από μικροερεθίσματα εκτοξεύονται τα σπόρια που μεταφέρονται στο άνθος με τον άνεμο (ανεμογκάστρι). Λόγω του φαινομένου του θερμοκηπίου ελάχιστα παπάρια είναι φυσιολογικά και λειτουργικά, για αυτό και πρέπει να τύχουν προσοχής από τους γεωπόνους. Τα παπάρια και τα δέντρα παπαριές τυγχάνουν μεγάλου σεβασμού στις μέρες μας στην Ελλάδα, αφού πάντα οι Έλληνες τα θυμούνται στην καθημερινή ζωή:

  • Ως απάντηση σε σχόλιο βαθυστόχαστο: «παπαριές».
  • Μεγάλη ένδειξη προσφοράς και αλληλεγγύης είναι η προσφορά παπαριών: «Πάρε τα παπάρια μου».
  • Κάτι που τυγχάνει μέγιστης σημασίας από εμάς λέμε «στα παπάρια μου».
  • Για άτομα που κάνουν βαρυσήμαντες δηλώσεις ή πράττουν εξίσου σημαντικά έργα, υπάρχει το «φάε ένα παπάρι» ή « τσίμπα ένα παπάρι».
  • Βέρυ ιμπόρταντ πέρσονς ορίζονται ως «παπάρες».

Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2008

Ένσταση...!


Ο Γαύρος λέει θα καταθέσει ένσταση και ο αγώνας μπάσκετ με τον Παναθηναϊκό θα ξαναγίνει διότι ο Ουίνστον δεν φόραγε προφυλακτικό...

ΥΓ: Σοφέρ, εσύ να τα βλέπεις αυτά...